تکنولوژی در برابر فرم:
در طراحی فضاهای نمایشگاهی محصولات و مصنوعات با قابلیت های بسیار محدودی از نظر شکل دهی و حالت پذیری همراهند.
هنر کار دست روی آنها انجام پذیر نیست و به صورت تولید انبوه از کارخانه به مقصد حمل می شود.
این محدودیت ها در دستاوردهای تکنولوژیک در غرفه سازی نمایشگاهی و در ادامه خود توانایی طراح در طرحی و خلق فرم های جدید و بدیع را محدود می نماید.
و در بسیاری از مواقع به خلق فرم های تکراری و یکنواخت و تحمیلی منجر میشود.
بروتالیزم در برابر آرامش بصری:
با توجه به صنعتی بودن عناصر سازندهی این فضاها ترکیب حجمی وفرم حاصله در فضای نمایشگاهی معمولا دارای روحیه خشن وخشکی است.
از آنجا که دارای دوران اخیر شاهد غلبه ی صنعت و تکنولوژی بر طبیعت بوده است استاندارد شدن تولید وفرم مصالح به نوعی خداحافظی باطبیعت شمرده میشود.
این امر مورد نکوهش برخی از معماران طبیعت قرار گرفت.
راسکین این نوع طراحی و تجهیزات نمایشگاهی را مترادف با غلبه ی مهندسی معماری خداحافظی باطبیعت و به صدا درآوردن ناقوس مرگ هنر توصیف کرد.
اوج تکامل ایده ی انسان صنعتی از نظر خلق فضاهای مدرن وبریده از طبیعت رادر مرکز پمپیدو که در سال های هفتاد میلادی نه با هنر مندی به مفهوم کلاسیک آن که با صنعت گری و فن سالاری تمام طراحی و ساخته شد میتوان مشاهده کرد.